jazz blues rock

Ο Cecil Payne αναμφισβήτητα ήταν ένας από τους μεγαλύτερους βαρύτονους σαξοφωνίστες της bebop εποχής. Ο Payne υπήρξε μέλος της πιο επιτυχημένης μπάντας της περιόδου αυτής και συγκεκριμένα της μεγάλης μπάντας του Dizzy Gillespie. Αργότερα έπαιζε ανεξάρτητα με τους Tadd Dameron, Coleman Hawkins και με τον Illinois Jacquet.

Αρκετά χρόνια πριν ο Cecil Payne είχε απομονωθεί λόγω ενός σοβαρού προβλήματος που αντιμετώπιζε με το γλαύκωμα στα μάτια του και αυτό τον είχε σχεδόν τυφλώσει. Παρόλο που θα μπορούσε να το αποφύγει η έλλειψη ιατρικής φροντίδας τον οδήγησε σχεδόν στην τύφλωση. Έτσι έχοντας πολύ καιρό να επικοινωνήσει με τους φίλους του μιας και δεν ήθελε να είναι βάρος σε κανέναν, ο μπασίστας Ron Carter βρήκε την Wendy Oxenhorn (διευθύντρια του Jazz Foundation of America) ένα βράδυ σε ένα club στο Harlem και της εξέφρασε την ανησυχία του για τον Cecil λέγοντας της ότι ούτε αυτός αλλά και ούτε κάποιος άλλος φίλος τους δεν είχε νέα του εδώ και ένα χρόνο περίπου. Η Wendy Oxenhorn λόγω της θέσης της μπορούσε να έρθει σε επαφή μαζί του και να μάθει τι έχει γίνει και εξαφανίστηκε για τόσο καιρό ο Payne. 

Την επομένη κιόλας τον κάλεσε στο τηλέφωνο και τον ρώτησε αν είναι καλά και αυτός αποκρίθηκε «είμαι μια χαρά και δεν χρειάζομαι κάποια βοήθεια» αλλά παραδέχθηκε όμως ότι είχε σχεδόν τυφλωθεί από το γλάυκωμα. Όταν η Wendy τον ρώτησε πώς τα καταφέρνει μόνος του μιας και έχει τόσο σοβαρό θέμα υγείας εκείνος ομολόγησε ότι το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να περπατήσει μέχρι και τη γωνία του τετραγώνου του και να προμηθευτεί λίγα φαγώσιμα καθώς επίσης και ότι εδώ και ενάμιση χρόνο την έβγαζε με 2 κονσέρβες και μερικά γλυκάκια την ημέρα. Η Wendy όταν το άκουσε αυτό του ζήτησε να συμμετάσχει σε ένα πρόγραμμα γευμάτων τα οποία θα μπορούσε να καλύψει για αυτόν ο οργανισμός και να έχει τουλάχιστον κάθε μέρα καλό φαγητό που θα του το πήγαιναν και στο σπίτι. Στο άκουσμά αυτών που του πρότεινε η Wendy ο Payne ήταν ανένδοτος κλείνοντας της το τηλέφωνο. Την επόμενη μέρα εκείνη τον ξανακάλεσε στο τηλέφωνο λέγοντας του σχεδόν παρακαλετά ότι όλο το προηγούμενο βράδυ δεν έκλεισε μάτι μιας και ανησυχούσε για εκείνον και ότι θα έπρεπε να ξανασκεφτεί και τότε αυτός απάντησε λίγο διστακτικά ότι θα ήταν καλή ιδέα αυτά τα γεύματα τελικά. Ο Payne τελικά λάτρεψε τα γεύματα και αμέσως την επόμενη μέρα είπε ότι ήταν εξαιρετική ιδέα αυτή που είχε σκεφτεί η Wendy και ότι της ήταν ευγνώμων λέγοντας χαρακτηριστικά ότι είχε ξεχάσει την γεύση των λαχανικών.

Λόγω αυτών των θρεπτικών γευμάτων, η υγεία του βελτιώθηκε πολύ και βγήκε από την απομόνωση καθώς επίσης άρχιζε να παίζει και πάλι μουσική σε διάφορα club της Νέας Υόρκης παρέα με ανθρώπους που αγαπούσε πολύ όπως ο Eric Alexander ο Harold Mabern οι Joe και John Farnsworth καθώς και ο John Weber. Υπήρχε η δυνατότητα να βοηθηθεί ο Cecil Payne αρκετά και γι’ αυτό η Wendy του βρήκε ένα πρόγραμμα για τυφλούς όπου πλέον μπορούσε να έχει και βοήθεια στο σπίτι από κάποια βοηθό υγείας για τα ψώνια του, το πλύσιμο των ρούχων και γενικότερα. Λίγο καιρό αργότερα ανακάλυψε ότι έχει καρκίνο του ύπατος αλλά η υπηρεσία αυτή την φορά μπορούσε να του καλύψει και τις ιατρικές του ανάγκες. Ο Payne παρέμενε ενεργός για πολλές δεκαετίες και παρόλο που η αρρώστια με τα μάτια του τον είχαν αφήσει για λίγο στο περιθώρια παρόλα αυτά ο μελωδικός και γλυκός ήχος του σαξοφώνου του παρέμενε ο ίδιος ακόμα και μέχρι τα 80 του χρόνια.

Είχε την δυνατότητα να παίξει στην ετήσια γιορτή του Jazz Foundation με πολλούς φίλους στο Apollo Theater. Θα έβλεπε κανείς ότι γινόταν «25 χρόνων» καθώς το πρόσωπο του έλαμπε παίζοντας με συνομήλικους του. Όταν πλέον η κατάσταση της υγείας είχε επιβαρυνθεί αρκετά τότε είχε την δυνατότητα ο οργανισμός να τον φροντίσει σε ένα εξαιρετικό γηροκομείο στο Stratford. Ποτέ δεν παραπονέθηκε για τους πόνους από την αρρώστια του και πάντα ήταν ο ίδιος «αδιόρθωτα» αισιόδοξος και καλοσυνάτος Cecil Payne λέγοντας ότι « ο ήλιος φέγγει και εγώ είμαι όρθιος… είναι μια καλή μέρα η σημερινή». Το 2007 ο Payne είπε «θέλω να γυρίσω σπίτι κουράστηκα πλέον και ότι είναι η ώρα να πηγαίνω». Πέθανε στις 27 Νοεμβρίου το 2007 στις 6:30 το πρωί. Δεν πέθανε μόνος του ήταν εκεί δίπλα του ο φίλος του Bucky και τηλεφωνώντας είπε «έφυγε…». Ο ήλιος βγήκε αλλά ο Cecil δεν ήταν πια όρθιος και μαζί μας.

Ο Cecil Payne ήταν μια από τις πιο θαυμαστές μορφές αυτού του πλανήτη. Κρατώντας πάντα θετική στάση και όντας ατελείωτα αισιόδοξος από τη φύση του δεν παραπονέθηκε ποτέ ενώ ποτέ δεν βγήκε κάποια αρνητική λέξη που από το στόμα του.

 

«Η γη μας είναι λίγο πιο άδεια μετά τον θάνατο του».
Πηγή: Jazz Foundation of America